Als jongerenwerker bij Stichting De Jonge Ooievaar deel ik vandaag een persoonlijke reflectie met jullie. In de afgelopen jaren heb ik helaas drie pijnlijke verliezen in Laakhavens meegemaakt.
Het eerste verlies was vier jaar geleden. Een jonge ziel werd het slachtoffer van zinloos geweld. Het was een confrontatie met de duistere kant van jeugdculturen. Het herinnerde ons aan de harde realiteit waarmee jongeren soms worden geconfronteerd door anderen die zich bezighouden met verkeerde zaken.
Het tweede verlies was stiller. Een jongere, omgeven door een onzichtbare duisternis, verloor de strijd tegen depressie. Het benadrukte het belang van aandacht voor mentale gezondheid, zelfs als de tekenen niet altijd zichtbaar zijn.
En nu, het recente verlies van een jongen die onwel werd tijdens een evenement. Een schokkend einde aan een leven vol belofte. Dit herinnert ons eraan hoe kwetsbaar het leven is, zelfs tijdens momenten die bedoeld zijn voor vreugde.
Deze ervaringen benadrukken nog meer de noodzaak van ons werk als jongerenwerkers. Na dergelijke tragische incidenten is het cruciaal om niet alleen bruggen te bouwen, maar ook steun te bieden aan de jongeren die we begeleiden.
Als jongerenwerkers hebben we de taak om een veilige ruimte te creëren, te luisteren, te begeleiden en te ondersteunen. Deze gebeurtenissen laten zien dat ons werk niet alleen waardevol is, maar ook essentieel voor het welzijn van jongeren in onze gemeenschap.
Laten we samenwerken, als gemeenschap en als begeleiders, om een verschil te maken. Laten we een omgeving creëren waarin jongeren zich gehoord voelen, mentale gezondheid wordt benadrukt en waar positieve keuzes worden aangemoedigd boven destructieve paden.
De reis gaat door, met de herinneringen aan degenen die we hebben verloren als onze gidsen en met de vastberadenheid om de jongeren van morgen een betere weg te tonen.
Met toewijding,
Enes
Jongerenwerker bij Stichting De Jonge Ooievaar
